#CERKAK# MUSPRA

            

            “Assalamu’alaikum, kula nuwun.” Swara setengah mbengok iku keprungu saka lawang ngarep.

            “Wa’alaikumsalam, sekedhap.” Mbengokku saka jero kamar.

Tanganku kang wiwit mau nutul-nutul tuts keyboard laptop banjur mandheg, wiwit ngadeg jumangkah marani sumbering swara. Jebul kang teka Danang. Nalika Danang ngerti aku, dheweke age-age mlebu omah lan ngrangkul aku kanthi praupan kang rada suntrut. Dheweke taksumanggakake lungguh.

“Kowe kenapa ta Nang, sajak suntrut?” Pitakonku marang Danang.

Pitakonanku mau ora banjur disemauri, nanging dheweke malah ngulungake ulem awarna biru kang ngarepe ginambar kembang kang rinonce manis. Daktampa ulem saka Danang mau, banjur dakbukak.

Kaya ngapa rasane atiku, nalika maca tulisan jeneng wong kang kacethak ing ulem kuwi. Jeneng kenya lan priya kang lagi gandrung mesthine. Jeneng wanita kang lagi dakgandrungi. Nanging apes, dudu jenengku kang ngancani jeneng kenya kuwi ing ulem manis kuwi. Ulem kuwi ngabari aku yen wanita kang dakgadhang-gadhang dadi kanca uripku salawase, sedhela maneh bakal dadi duweke priya liya. Impen-impenku sasuwene iki kudu punthes tekan semene.

“Owalah Gusti, kok nelangsa tenan nasibku iki. Wanita kang daktresnani sasuwene iki sedhela maneh bakal dadi duweke priya liya. Kula boten lila Gusti, boten lila.” Batinku karanta-ranta. Tangan kiwaku ngusap raiku banjur memburi ngusap rambutku. Awaku lemes, gegerke daksendherake ana ing bangku. Danang kang wiwit mau nyawang aku kanthi praupan melas wiwit nyedhaki aku banjur neplek pundhakku.

“Aku ngerti kaya ngapa rasane atimu. Sing sareh Pras, mbok menawa Yanti kuwi pancen dudu jodhomu. Kabeh iki wus ginaris Pras. Aku precaya, Gusti bakal nyandhingake kowe karo wanita kang luwih apik tinimbang Yanti. Jodho kuwi ora bakal kleru.” Kandhane Pras ngeyem-eyem atiku.

Mung ambeganku kang dawa sing bisa makili. Ulem mau dakseleh ana meja. Sikilku wiwit mlangkah tumuju jendhela sisih tengen ruang tamu. Tangan loroku demek pinggiraning jendhela. Mripatku tumuju menyang srengenge kang lagi saprotelon dhuwure. Rada sauntara anggonku nyawang srengenge kuwi.

“Apa kurangku to, Nang?” Pitakonku marang Danang kanthi mripat isih nyawang srengenge.

“Ora prakara kurang lan luwihe Pras. Nanging iki mau wus katetepane Gusti. Manungsa ngendi wae ora ana kang bisa ngowahi.” Danang wiwit mlangkah marani aku.

“Aku precaya kowe priya prakosa Pras. Kowe mesthi bisa nglakoni kabeh iki.”

“Nalika aku menyang omahe Rati, aku pethuk karo Yanti. Dheweke banjur menehi aku ulem sisan njaluk tulung menyang aku supaya menehake ulem iki marang kowe. Jarene, dheweke isih ana akeh gaweyan kang kudu dirampungi.”

Katrangan saka Danang mau nambah amba rasa lara kang nembe wae dakolehi. Dene, mung mampir ing omahku wae dheweke nganti ora ana wektu. Dadi, sasuwene iki aku dianggep apa karo dheweke. Dadi, ngene walesane Yanti marang aku. Rasa tresna sing patang taunan iki ngubet atiku, diwales kaya ngene iki. Ora watara suwe, Danang pamit marang aku. Sajake dheweke ngerti yen aku lagi pengin dhewe dhisik.

Wiwit Yanti lulus SMA banjur mlebu kuliah ing jurusan kebidanan, sing ngewangi wiwit ndaftar, tes, nganti tekan golek kos barang kuwi aku sing nggolekake. Aku uga wus kenal apik marang bapak lan ibune Yanti.

Aku uga sok kerep kirim sms lan nelpon mung kanggo nakokake kepiye kabare. Malah, yen lagi wayah prei lan aku kepengin bali menyang daleme bapak lan ibuku, Yanti sok daktari arep bali bareng sisan apa ora menyang omahe wong tuwane. Amarga pancen Yanti lan aku kuwi sedesa mung beda dukuh. Kebeneran uga, kuliahe Yanti lan papan panggonanku kerja kuwi sakutha. Dadi bisa dakampiri.

Aku pancen durung pernah ngaturake rasa tresnaku kuwi marang dheweke. Amarga aku dudu wong lanang sing seneng dolanan, sing jarene pacaran. Ah, ora usah, wong aku dhewe uga wis kenal dheweke lan kaluwargane apa anane. Ora prelu pacar-pacaran.

Pernah, ing salah sawijing wektu, aku nakokake marang Yanti, apa dheweke duwe priya kang lagi ngisi atine. Semaure Yanti mung dheweke lagi pengin ngranggeh apa kang dadi impen-impene sasuwene iki. Dheweke ora pengin mikir pacar dhisik. Dheweke pengin tenanan kuliah dhisik. Rada lega atiku nalika krungu semaure Yanti kang mangkono kuwi. Salah sijine sabab kena apa Yanti bisa dadi wanita sing daktresnani kuwi saka pemikirane sing wus diwasa.

Aku uga ora ana rasa curiga yen dheweke lagi nresnani priya utawa duwe pacar. Sabab, yen dheweke bali menyang omahe wong tuwane kuwi kerep mbonceng aku. Paling ora sesasi pisan. Anggonku ngeterke ya tekan omahe wong tuwane Yanti. Ya sok ketemu karo wong tuwane barang. Lan, wong tuwane Yanti uga seneng yen weruh Yanti, anake, bali bareng aku. Sanajan anggonku bali sesasi pisan kuwi mung pengin weruh lan cedhak karo Yanti wae.

Akeh impen-impenku sing wus dakronce. Rencanaku, sawuse dheweke wisuda, aku bakal teka karo wong tuwaku ing omahe Yanti, saperlu nglamar Yanti dadi bojoku. Saiki, aku uga lagi nabung kanggo tuku omah ing daerah cedhak kantorku. Mengko, yen Yanti wus dadi bojoku, bakal dakboyong menyang omah anyar kuwi. Ing kono uga, selot-selote Yanti golek gaweyan bidan ing rumah sakit cedhak kono banjur mbukak praktek dhewe ing omah.

 Ora ngertiya, impen-impenku lan usahaku sasuwene iki muspra. Kudu dakkubur jero. Impen-impen kuwi kudu dakbuwang sakadoh-adohe. Aku kedhisikan karo priya liya. Yanti dilamar nalika dheweke wus rampung sidang TA. Dheweke dilamar salah sawijing dokter nom kang nyambut gawe ing rumah sakit panggonane Yanti biyen PKL.

Galuh Giyanti, jenengmu angel lunga saka ati iki, jeng. Embuh kapan bisa anggonku nglali. Apa pancen bener, sliramu dudu kanggo aku. Aku durung siyap. Aku ngrasa, kabeh usahaku sasuwene iki mung muspra blaka. Apa mbok manawa, ana wanita liya ing njaba kana kang luwih pantes sinandhing karo aku tinimbang awakmu. Embuh…

***(Cuthel)***